Jun Shan Yin Zhen…

Odkąd Jowi zmieniła pracę na bardziej absorbującą a potem się wyprowadziła, nie miałyśmy praktycznie czasu na wspólne spotkania herbaciane i pogaduchy.
Mieszkając razem często spotykałyśmy się w kuchni, robiłyśmy herbatę i rozmawiałyśmy. Kiedyś też pozwalałyśmy sobie na spontaniczne wypady do herbaciarni i zamęczanie ekspedientek o informacje o tej czy o tamtej herbacie klasycznej i o plantacje pochodzenia; chociaż natarczywie wypytywałam głównie ja, podczas gdy Jowi z lekkim uśmiechem zaglądała do kolejnych puszek lub słojów z herbatami aromatyzowanymi. Nasze gusta herbaciane były i są różne, ale może właśnie dlatego czyniło to nasze wspólne degustacje herbaciane tak różnorodnym i ciekawym doświadczeniem…
W końcu moje ponawiane zaproszenie na herbatę przyniosło pozytywny skutek i spotkałyśmy się. Na dodatek w większym gronie, bo Jowi pojawiła się z Karolem.
– Odkopałam stary obiektyw do aparatu – powiedziała Jowi po wejściu do kuchni i wyciągając z torby swój sprzęt fotograficzny. – Nie chciałam go wcześniej używać, bo nie jest najlepszej jakości i nie najlepiej pracuje, ale dopóki nie kupię sobie nowego sprzętu, to zamierzam bawić się tym. Możemy go dziś wypróbować, jeśli chcesz; pstrykniemy parę fotek herbie berbie.
– Super! – odparłam z entuzjazmem i otworzyłam szafkę z herbatami po czym zwróciłam się do moich gości: – Co chcecie?
– Masz jeszcze tę białą herbatę z aloesem, którą kupiłaś na zamknięcie herbaciarni Ganders? – zapytała Jowi.
– Och, Jowi, tę już piłyśmy; wiem, że ci ona bardzo smakuje, ale ja ci ją po prostu dam i będziesz sobie popijała…na przykład w pracy. Ja chciałam zaparzyć wam coś nietypowego… Może – herbatę żółtą? Takiej jeszcze nie piliście, ja również nie, bo kupiłam ją parę dni temu, więc razem będziemy odnajdywać w niej ukryte smaki. To jest Jin Shan Yin Zhen z chińskiej prowincji Hunan.
Jowi i Karol raczej sceptycznie odnieśli się do mojego entuzjazmu.

Zagotowałam wodę w czajniku i przelałam ją potem do szklanego dzbanka aby szybciej wystygła. Na opakowaniu z herbatą widniała bowiem temperatura 80 stopni jako optymalna do parzenia Jun Shan Yin Zhen. Przygotowałam czarki, ogrzałam czajniczek i wsypałam do niego jasnozielone liście.

   

Po chwili uniosłam malutką przykrywkę i wsadziłam nos do czajniczka. Ten zapach mi się nie spodobał. Podałam ciepły czajniczek Karolowi i Jowi a oni powąchawszy ogrzane liście herbaty milczeli dyplomatycznie.
– Pachnie wędzoną makrelą – powiedziałam. Oj joj, co to będzie po zaparzeniu? 😉
Zaparzyłam i po około pół minuty przelałam napar do maleńkich czareczek.

  

Próbujemy. Już wiem, że to nie będzie miłość od pierwszego łyku… Wędzona nuta bez dymnego akcentu. Jedyną wędzoną herbatę jaką do tej pory piłam był Lapsang Souchong i muszę przyznać, że swego czasu byłam namiętnym pijaczem tej herbaty. Ale Jun Shan Yin Zhen nie ma w sobie ani krzty wędzonej elegancji. Staram się podejść do tego nietypowego smaku obiektywnie, ale nie mam żadnej radości z degustacji tej herbaty. Patrzę na moich gości i widzę po ich minach, że – delikatnie mówiąc – nie zachwyca ich ta żółta herbata.
Postanawiamy, chociażby dla dobra zdjęć, które Jowi robi namiętnie podczas gdy ja przepłukuję czarki, zrobić kolejne parzenie.

  

Drugie parzenie robię tak przez około 2 minuty. Napar, podobnie jak za pierwszym razem, jest blady i łagodny ale smak…
– No wędzona krakowska kiełbasa – podsumowuje bezpretensjonalnie Karol odrzucając powściągliwą dyplomację.
– A przy tym bardzo mocna goryczka – mówię. Jeśli spróbować być dociekliwym to można się doszukać w tej herbacie trawiastych nut; ale one bardzo nieśmiało się pojawiają, tak mocno zdominowane przez gorycz i wędzony smak…

Trzecie parzenie – trzyminutowe, Jowi kwituje:
– Łosoś wędzony z Biedronki?
– Mam to uznać za zaletę?
– Niekoniecznie…
Tak, zaskakująca herbata…ale raczej nie w dobrym tego słowa znaczeniu. Lubię nietypowe smaki, ale przy tej herbacie nie mam poczucia, że obcuję z czymś wyjątkowym i urzekającym. Może źle ją parzę – może powinnam użyć innych naczyń? Może gaiwana? Może niewłaściwie ją piję? Postanawiam nie spisywać tej herbaty na straty. Jeszcze nie…

Tymczasem Karol dyskretnie zerknął na zegarek:
– Dobra, dziewczyny, muszę was zostawić – mam jeszcze dziś jedną sprawę do załatwienia.
c.d.n…

wszystkie zdjęcia są autorstwa Jowity Dykas/ Foto Jowi