Mój znajomy robiąc ostatnio porządki w piwnicy odnalazł swoje stare książki o sztuce herbaty oraz schowane czajniczki; pozazdrościłam mu trochę tych odkrytych skarbów, bo jest czymś fascynującym odnajdywać dawno nie używane, niemal zapomniane lub niedostrzegane na co dzień przedmioty, poznać ich – niejednokrotnie niesamowitą historię, nauczyć się czegoś nowego, odbyć podróż w czasie do miejsc, których dawno już nie ma lub w teraźniejszości wyglądają zgoła odmiennie niż wówczas, kiedy powstawały w nich przedmioty dziś odkrywane z zachwytem…
Dawno, dawno temu, za górami za lasami bo w dalekiej republice Związku Radzieckiego czyli w Kirgizji, mieszkały dwie siostry, które lubiły ładne rzeczy a dodatkowo miały smykałkę do korzystnych zakupów. Pewnego razu, wczesną jesienią, siostry wybrały się z zamiarem kupienia butów na nadchodząca zimę do jednej z kirgiskich wsi, gdzie znajdował się sklep o dumnej nazwie Manas – pełen szykownych i eleganckich (jak na tamte czasy) przedmiotów…Tak na marginesie, nazwa sklepu jest bardzo ciekawa – bowiem Manas to kirgiska postać mityczna, choć niektórzy badacze twierdzą, że jednak jak najbardziej historyczna, ale też tytuł epopei kirgiskiej – wpisanej na listę światowego dziedzictwa Unesco oraz do Księgi Rekordów Guinnessa jako najdłuższa epopeja na świecie. Nieliczni badacze, którzy podjęli się próby interpretacji eposu mówią, że jest to dzieło niezwykle bogate w znaczenia; nie tylko opisuje bitwy stoczone przez Kirgizów z wrogiem zewnętrznym, ale opisuje też bogatą i barwną kulturę tego narodu, z której można dowiedzieć się m.in. o religii, filozofii, medycynie czy etyce i estetyce kirgiskiej…
Siostry kupiły buty na zimę, ale gdy już chciały wracać, wtem młodsza siostra dostrzegła piękny, w żywej czerwieni, energetyczny zestaw herbaciany. Koniecznie zapragnęły go kupić. Wróciły do domu po pieniądze, by znów zawitać w sklepie i kupić upatrzony serwis do herbaty. Oczywiście, jak to w przypadku kobiet kochających zakupy na zestawie herbacianym się nie skończyło i siostry wyszły ze sklepu obładowane całą masą paczek i paczuszek z zakupami…
Nie przestaje mnie fascynować jak pokrętne i dziwaczne bywają drogi jakimi przedmioty trafiają do swoich stałych lub tymczasowych właścicieli…Jak serwis do herbaty kupiony w kirgiskim sklepie o dumnie brzmiącej nazwie „Manas” trafił do mnie?… A, to już zupełnie inna historia 😉
Niemniej trzymam w ręce filiżankę, która jest częścią serwisu herbacianego, w skład którego wchodzą dwa czajniczki do herbaty – jeden duży, drugi mały; cukiernica z mleczarką, komplet sześciu filiżanek z podwójnymi podstawkami oraz maselniczka… A wszystko to wyprodukowano w kraju, który już nie istnieje dla kraju, który także już nie istnieje: na spodzie filiżanki widać wyraźnie napis DDR (Deutsche Demokratische Republik) czyli NRD (Niemiecka Republika Demokratyczna)… No i akcent angielski: made in… 😉
Tajemnicą też pozostanie jaką drogę przebyła gliniana figurka czytającego Kirgiza i w jakich okolicznościach stracił on swój nos 😉
Kolorystyka serwisu herbacianego skojarzyła mi się z czerwieniejącą intensywnie na drzewach jarzębiną. Postanawiam więc dziś w tych wyrazistych kolorach zaparzyć herbatę, którą dostałam w prezencie od Mamy czyli herbatę żółtą. Cóż mogę o niej powiedzieć? Niewielkie, jak do tej pory, jest moje doświadczenie z tą grupą herbat, a to ze względu na to, że bardzo trudno w Polsce dostać dobrej jakości żółtą herbatę. Miałam do czynienia z dziwnie smakującą Jun Shan Yin Zheng oraz z urzekającą Yellow Mogan Shan. Próbowałam też kilka herbat określanych jako żółte ale bez dostępnego mi rodowodu.
Moja żółta Huang Ya pochodząca z Syczuanu, którą najpierw poznaję przez zanurzenie nosa w opakowanie, pachnie trochę cukrem a trochę namoczonymi deszczem opadłymi jesiennymi liśćmi; bardzo intensywnie czuję też zapach deserowej czekolady. Przyjemny zapach…
Postanawiam trochę z tą herbatą poeksperymentować, więc najpierw zaparzę ją trzy razy wrzącą wodą na 3 minuty.
Ciekawe jakie doznania będą mi dostępne po zaparzeniu?
Napar żółty, a w jego zapachu dominują intensywnie nuty cukru trzcinowego oraz roślinnych akcentów. Pierwszy łyk. Moje skojarzenia smaku to połączenie ciemnej ale łagodnej herbaty cejlońskiej z równie łagodna zieloną herbatą chińska 😉 Jestem lekko zaskoczona, bo słodycz usuwa się na dalszy plan ustępując miejsca wyraźnie roślinno- mineralnej nucie; jest też lekka cierpkość – naprawdę słabo wyczuwalna, która chropowaci się na języku i podniebieniu. Nie ma – ku mojemu zaskoczeniu – goryczki.
Liście są piękne zielono-żółte i pachną suszonymi morelami. Lubię wybierać liście z naczyń, w których parzę… teraz podziwiam pełne, mięsiste liście i pączki liściowe.
W drugim parzeniu zapach naparu bez zmian, tylko w smaku herbata robi się bardziej cierpka i drzewno-roślinna. Ale o ile pierwszy napar mógł zaciekawić, to drugi już niekoniecznie…
Trzecia próba daje w efekcie blady kolor naparu i również blade doznanie smakowe…
Wącham liście w czajniczku i dziwię się czując… rosół wołowy z dużą ilością liścia laurowego a przy tym jakieś świeże akcenty, których nie potrafię zidentyfikować. Czy ta herbata jest tak zaskakująca czy mój nos płata mi figle? 😉
Kolejnym eksperymentem będzie parzenie w niższej temperaturze wody: 70 stopni (tak, tak, podkradłam Mamie termometr 😉 ). Czas parzenia 3 minuty i, tak jak przy parzeniu wrzątkiem, zrobię trzy zalania…
Cóż… napary wypadły dużo bledsze i bardziej brązowe niż żółte; zapach pozostał przyjemny roślinno – cukrowy. Smak jednak nie dawał pola do delektowania się niuansami…
Można rozmarzyć się nad filiżanką herbaty, która otulając różnymi aromatami odsyła nasze skojarzenia do odległych zdarzeń, przypomina zdumiewające smaki i zapachy prowadzące do wspomnień… Można skupić się na doznaniach smakowych katalogując wrażenia w szufladce z charakterystyką danej grupy herbat. Huang Ya dała mi jedno i drugie…cenię sobie ten kolejny krok ku poznaniu żółtych herbat; bo co ja wiem o żółtej herbacie? Tyle co nic… 😉
Zaglądałam:
https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D0%BD%D0%B0%D1%81
http://kirgiski.pl/2014/04/manas-i-jego-potomkowie-czyli-najobszerniejszy-epos-swiata/
http://revolution.allbest.ru/religion/00415082_0.html
https://ok.ru/vetommirey/topic/65340676554923
http://pixanews.com/photo-from-the-world/kirgiziya-zametki-na-polyax.html
herbaciany notes 
Jolu, jak Ty pięknie piszesz o smakach i zapachach! I ta wciągająca historia porcelany z Kirgizji… Przeczytałam jak bajkę na dobranoc, szczególnie że mam słabość do starych czajniczków. A żółte herbaty też mi pachną czekoladą deserową. Mniam 🙂
PolubieniePolubienie
🙂 masz na myśli tę wołowinę z liściem laurowym? ;P i ja mam słabość do wszelkiej porcelany czy ceramiki, która nie jest młoda a najlepiej jak niesie za sobą jakąś fajną historię… lubię słuchać takich opowieści, tak jak w Japinii opowiada się historie pękniętych i posklejanych czarek… ciekawią mnie losy takich naczyń „po przejściach”…i myślę, że pisząc o nich warto ocalić od zapomnienia te historie 😉
PolubieniePolubienie
Jola jak Ty coś napiszesz! To się miło czyta:):).
Tak na marginesie, to bardzo cieszę się Twój blog nadal działa i zapełnia się kolejnymi wpisami. Przeglądam akurat mój spis blogów herbacianych i aż strach ile miejsc zniknęło z sieci…
A wracając do wpisu. Znasz to powiedzenie, że to czajnik wybiera właściciela? Może tak jest i z Twoim serwisem, który musiał przebyć do Ciebie długą drogę. Czasem tak się zastanawiam nad moimi naczyniami. Skąd przychodzą ale i dokąd pójdą? Będą już u mnie do końca, a może wcale nie będą miały pięknej historii bo się pobiją? A może ktoś kiedyś znajdzie jakiś czajnik, który był mój?
🙂
A te żółte herbaty ah ah, póki co się obeszłam smakiem. Ale nic to, do gruzińskich dobrałam się po 2 latach polowania, więc kiedyś i do żółtych dobiję:)
PolubieniePolubienie
Ewo, jest mi niesamowicie miło gdy czytam Twoje słowa 🙂 Bardzo Ci dziękuję ❤ Póki jest pasja i trochę czasu – będę pisać 😉
Przytoczone przez Ciebie powiedzenie znam, ale w wersji z kotem ;D Mnie tez fascynują drogi i ścieżki naczyń herbacianych… patrzę na swój dobytek i widzę, jak wiele do powiedzenia mają moje herbaciane utensylia nie tylko ze względu na przebytą drogę ale przede wszystkim ze względu na wspomnienie ludzi dzięki którym weszłam w posiadanie całej swojej herbacianej porcelany czy ceramiki – to niepowtarzalne spotkania, rozmowy, wewnętrzne przeżycia i zdobyta przy tym wiedza z wielu obszarów… No właśnie: i co się stanie z naszymi czarkami i imbrykami?… 😉
PolubieniePolubienie